Oznakowanie szlaków turystycznych

Niezależnie od tego, czy jesteś zapalonym turystą, zapalonym narciarzem, czy po prostu szukasz spokoju w ramionach pięknej przyrody, nasze oznakowane trasy bezpiecznie doprowadzą Cię do najpiękniejszych zakątków Karkonoszy. Dowiedz się o unikalnym systemie oznakowań, który poprowadzi Cię przez klejnoty okolicy, od ośnieżonych grzbietów po zielone lasy.

Od XIX wieku w Czechach używa się oznakowań paskowych, ułatwiających orientację w terenie. Zimą biurokracja prowadzi nas na autostradę karkonoską, kolor zielony oznacza trasę do biegów przełajowych, a kolor niebieski – trasę narciarstwa wyścigowego. Latem kolor czerwony symbolizuje trasę dalekobieżną, niebieski ważniejszą trasę, zielony trasy lokalne, a żółty krótkie linki. Nie zapominajmy, że poza wyznaczonymi ścieżkami w pierwszych dwóch strefach parku narodowego nie obowiązuje zakaz wstępu.

Trasa narciarska Krknoše biegnie przez całe Karkonosze. Część środkowa ma długość 71 km i można tu znaleźć trasy z Harrachova (Karkonosze zachodnie) do Žacléř (Karkonosze wschodnie). Karkonoska trasa narciarska oznaczona jest kolorem czerwonym i podzielona jest na kilka etapów. Całe 71 km przeznaczone jest dla sprawnych fizycznie i doświadczonych narciarzy biegowych. Dla mniej wprawnych narciarzy biegowych lepiej wybrać jakiś fragment autostrady.

Punkty trasy - Harrachov - Rzeka Mumlava - Śniadanie Krakonoš - Vosecká bouda - skrzyżowanie U čtir panů - Vrbatova bouda - Horní Mísečky - Szpindlerowy Młyn - ośrodek narciarski Svatý Petr - Krásná Pláň - Klínovy bouda - Rozdroże - Dvorská bouda - Liščí hora - Leśna bouda - Pec pod Śnieżką - Lučiny - Kolínská bouda - Černá hora - Velké Pardubice bouda - Błękitne kamienie - Krausov bouda - Weissov bouda - Horní Maršov - Rýhorská bouda - Horní Albeřice - Lysečinská bouda - Pomezní bouda w Malá Úpa - Žacléř

Ciche znaki karkonoskie, zwane także „muttichovkami”, to znaki orientacji turystycznej wycięte z blachy do odpowiedniego kształtu i pomalowane na czerwono. Zazwyczaj umieszcza się je na szczycie drewnianego słupa oznakowania słupa Karkonoszy. Ich celem jest zapewnienie widoczności oznakowań drogowych nawet w warunkach ograniczonej widoczności lub oblodzenia, gdy normalne znaki mogą być nieczytelne lub nawet niemożliwe do znalezienia.

Ważne schroniska, szczyty, rezydencje i inne miejsca (w sumie 30 obiektów) w Karkonoszach mają swój czerwony symbol. Tutaj podajemy tylko te z nich, które znajdują się w okolicach Szpindlerowego Młyna.
Ciche znaki obowiązują od 1923 r. Ich autorem jest Kamil Vladislav Muttich (czasami błędnie nazywany Kamil Vlastimil Muttich) (1873–1924), malarz akademicki i narciarz, założyciel stowarzyszenia narciarskiego Himalaya w Mladej Boleslav.

Ciche znaki zapobiegły także narodowym sporom, które toczyły się na początku XX w. wokół wersji językowej napisów na znakach turystycznych. W 1945 roku wprowadzono standardowe oznakowanie pasami po obu stronach gór, zachowano jednak ciche znaki.

Oznakowanie słupów to rodzaj oznakowania drogowego przeznaczonego na okresy z pokrywą śnieżną. Wzdłuż ścieżki rozmieszczone są w regularnych odstępach kilkumetrowe drewniane słupy, dzięki czemu kierunek trasy jest widoczny nawet przy dużej pokrywie śnieżnej i wietrznych szlakach. Stosowany jest głównie jako oznakowanie pomocnicze lub główne szlaków turystycznych na szlakach górskich i bezleśnych równinach. Na niektórych odcinkach trasa zimowa różni się od letniego. Jeżeli na trasie nie ma śniegu, nie można wjechać na trasę oznaczoną nalepkami, chyba że jednocześnie znajduje się na niej standardowe oznakowanie paskowe.

Długość słupów wynosi 4 metry, ale czasami są one miejscami zamiatane. Służba górska zajmująca się oznakowaniem tyczek szybko rozwiązuje sytuację wbijając w śnieg nowe tyczki. Polaków w góry zabiera się na hulajnogach lub niesie na ramionach. Latem z wymienionych słupów powstają tzw. stożki, budowle w kształcie stożków przypominające wiaty czy tipi, które można spotkać przy drogach.
Oznaczenia patyczkowe szlaków grzbietowych w Karkonoszach widoczne są już na mapach z XVII wieku.

W Karkonoszach oznakowanie słupów uzupełniają ciche znaki Mutticha – czerwone, metalowe symbole ważnych miejsc w Karkonoszach.

Główny grzbiet Karkonoszy leży na granicy czesko-polskiej. Kamień graniczny lub znacznik graniczny to zwykle betonowy lub kamienny blok wystający z ziemi i wyznaczający punkt na granicy państwowej pomiędzy sąsiednimi państwami. Po bokach kamienia granicznego znajdują się litery wskazujące, do jakiego kraju należy dana strona granicy państwowej - „C” po stronie czeskiej i „P” po stronie polskiej. Zwykle granicę tworzy się bezpośrednio poprzez połączenie poszczególnych kamieni.

Czeskie kamienie graniczne są numerowane i to oznaczenie jest zaznaczone np. na mapach Czeskiego Klubu Turystycznego, co ułatwia orientację wzdłuż granicy.

Zimą oczywiście pod śniegiem kryje się wiele granicznych punktów orientacyjnych, ale na niektóre natkniesz się nawet przy dużej pokrywie śnieżnej.

Zielony znak z czeskim godłem narodowym wyznacza w terenie granice Karkonoskiego Parku Narodowego (w skrócie Krnap). Celem parku jest ochrona unikalnego krajobrazu Karkonoszy.

Został on ogłoszony 17 maja 1963 roku, cztery lata po utworzeniu Polskiego Parku Karkonoskiego przez Narodowy, który powstał 16 stycznia 1959 roku po polskiej stronie gór. W 1986 roku park narodowy został powiększony o strefę ochronną. W 1992 roku oba parki narodowe po stronie czeskiej i polskiej zostały wspólnie włączone do sieci rezerwatów biosfery UNESCO w ramach programu Człowiek i biosfera. Dlatego dzisiaj na godle Krnapa i znakach na polu znajdziesz znak MaB.

Park narodowy podzielony jest na trzy strefy – I. strefa (najściślej chroniona), II. strefowe i marginalne. I. i II. strefy są również oznaczone znakami w terenie (patrz rysunek). W I. i II. strefa parku charakteryzuje się bardzo ograniczoną aktywnością turystyczną, np. nie wolno wjeżdżać rowerem poza oznakowane trasy rowerowe oraz wjeżdżać poza oznakowane trasy piesze.

Więcej o parku narodowym, jego ochronie przyrody i zasadach zwiedzania można dowiedzieć się w centrach informacyjnych Krnap.

Siedziba administracji KRNAP znajduje się w Vrchlabí, służba terenowa mieści się w Szpindlerowym Młynie.

W 1992 roku oba parki narodowe (po stronie czeskiej i polskiej) zostały wspólnie włączone do sieci rezerwatów biosfery przez Organizację Narodów Zjednoczonych ds. Oświaty, Nauki i Kultury (UNESCO) w ramach programu Człowiek i biosfera. Dlatego dzisiaj na godle Krnapa i znakach terenowych znajdziecie skrót MaB – markę tego projektu.

Rezerwat biosfery to rozległy obszar uznany za część międzynarodowego programu UNESCO. Światowa sieć rezerwatów biosfery obejmuje wszystkie podstawowe biomy Ziemi. Obszary te reprezentują reprezentatywne przykłady krajobrazów kulturowych i przyrodniczych, w których ważną rolę odgrywa także człowiek i jego działalność.

Większość rezerwatów biosfery obejmuje nie tylko obszary bliskie naturze, ale także obszary naznaczone działalnością człowieka – w Karkonoszach możemy spotkać oba typy obszarów. Dzięki temu możliwe jest badanie wzajemnych powiązań człowieka ze środowiskiem naturalnym i wspieranie wzrostu różnorodności biologicznej na tych obszarach.